چن تا دوبیتی قشنگ..واسه دوستان با صفا..

طبال بزن..بزن که نابود شدم.....بر تار غروب زندگی پود شدم...

عمرم همه رفت..خفته در کوره مرگ...اتش زده استخوان بی دود شدم...

تا روح بشر به چنگ زر..زندانیست..شاگردی مرگ...پیشه انسانیست..

جان از ته دل..طالب مرگ است دریغ......درهیج کجا برای مردن جا نیست...

جز مسخره نیست عشق تا بوده و هست....با مسخرگی جهانی انداخته دست...

ایکاش که در دل طبیعت میمرد.....این طفل حرامزاده از روز الست....

دلا دیدی چه کردند خوبرویان.....بریدن بی سبب ان عهد و پیمان..

در اول قول دادند..عهد بستند....در اخر بیوفایی کردند ایشان....

به قبرستان گذر کردم کم وبیش....بدیدم حرف دولتمند و درویش

نه درویش بی کفن در خاک رفته....نه دولتمند برده یک کفن بیش

ای چرخ وفلک خرابی از کینه توست....بیدادگری شیوه دیرینه توست..

ای خاک اگر سینه تو بشکافند....بس گوهرقیمتی که درسینه توست..

فلک دورم زملک خویش کردی...توانگربودم و درویش کردی....

سزاوار چنین باری نبودم...توبار از قوه ی من بیش کردی

دلم از دست خوبان چاک چاک است...تنم از ظلمشان اندوهناک است

دراین عالم غمم از حدفزونست....دلم از بهرجانان پر زخونست....

کوچیک شما..روح الله برازنده