بیاد حسین جان..

در سپیده‌دمی از روزگاری نه‌چندان دور، ستاره‌ای دیگر از تبار روشن‌دلان، خاموش شد. حسین برازنده، فرزند خلف شهید والا مقام احمد برازنده، آن یگانه‌مرد میدان ایثار، در سال ۱۳۸۰ در سانحه‌ای تلخ و ناگهانی، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد و قامت خانواده‌ای داغدار را دوچندان خم نمود.

حسین، وارث نام پدری بود که در راه وطن، جانش را پیشکش عزت و شرافت مردم این خاک کرده بود. گویی تقدیر چنین رقم زده بود که مشعل‌داران راه روشن پدر، یکی پس از دیگری، در سکوت و غربت، به افق بی‌کران ملکوت بپیوندند. رفتن حسین نه تنها غمی سنگین بر دل خانواده نهاد، بلکه دردی بی‌پایان بر زخم کهنه فقدان پدر افزود.

او در اوج جوانی، در هنگامه‌ای که زندگی لبریز از امید بود، چشم از جهان فروبست؛ و گویی هستی، در غفلت و بی‌مهری‌اش، دوباره جفایی کرد بر دل‌سوختگان شهدا. یاد حسین، چون عطر دل‌انگیز گل‌های بهشت، تا ابد در جان آنان که دوستش داشتند، جاری‌ست؛ و نامش، در کنار پدر، در دل تاریخ این سرزمین، ماندگار خواهد ماند.