بیاد حسن جان..

در امتداد خط خونین ایثار، که از جبهه‌های آتش و ایمان تا دل‌های صبور بازماندگان شهدا کشیده شده است، نام حسن برازنده با دردی عمیق و خاموش بر صفحه دل‌ها حک شده است. فرزند شهید احمد برازنده، آن مجاهد نستوهی که جانش را نثار عزت این سرزمین کرد، در سال ۱۴۰۱، پس از سال‌ها صبوری و مبارزه،، با بیماری، دعوت حق را لبیک گفت و در سکوتی سنگین، به آغوش پدر شهیدش پیوست.

حسن، یادگار خون، صداقت و ایستادگی بود. قامتش در برابر رنج‌ها خم نشد، صدایش گرمای مهربانی داشت و دلش، آینه‌ای روشن از نجابت نسل شهدا بود. او که در سایه نام پدر زیست، خود نیز اسوه‌ای از وقار و متانت بود؛ و چه دردناک است که دست تقدیر، چراغ خانه‌ای را که به شوق نام شهید می‌درخشید، خاموش کرد.

فقدان حسن، نه تنها اندوهی سنگین بر دوش خانواده نهاد، بلکه دل هر انسان آزاده‌ای را که با فرهنگ ایثار آشنا بود، لرزاند. او رفت، اما نامش، خاطره‌اش و نجابتش، تا همیشه در ذهن و دل آنان که دوستش داشتند، خواهد ماند؛ و در کنار پدر شهیدش، آرام گرفت، همان‌گونه که دل‌های داغدار، آرامشی نیافتند.