شهدای برازنده...

افسانه دو سرو ایستاده؛ روایت حماسه احمد و نعمت‌الله برازنده

در دل کوه‌های خاموش و دشت‌های سوخته‌ی ایلام، دو نام می‌درخشند، همچون دو ستاره‌ی فروزان در شب‌های بی‌پایان غربت و نبرد؛ شهید احمد برازنده و شهید حاج نعمت‌الله برازنده.

فرزندان پدرِ کارگر و مادری از تبار صبر؛ فرزندان فرامرز و گوهر، که رنج را با لبخند به دوش کشیدند و افتخار را برای استان، در پیشانی تاریخ حک کردند.

احمد، آن دلیر جوان، روزی که صدای پرهیبت بالگرد احمد کشوری در آسمان ایلام پیچید و بانگ زد:

«مردی نیست که با من بر بال پرواز نشیند و دل به دلِ خطر بسپارد؟»

احمد بی‌درنگ برخاست، بی‌آنکه به جان خویش بیاندیشد.

در چشم‌هایش شجاعت بود، در دلش غیرت، و در دستانش تعهد به خاک.

و نعمت‌الله، برادر بزرگ‌تر، مرد میدان و جهاد، حاجیِ جبهه‌ها و پناهگاه رزمنده‌ها.

در روزهایی که گلوله بی‌اجازه از مرزها عبور می‌کرد، نعمت‌الله دیوار غیرت شد.

ساده، صبور، کم‌حرف، اما کوه‌صفت. به لبش ذکر بود، و به قلبش یقین.

او، همسنگر شهامت بود و هم‌قسم با شهادت.

و مادرشان، گوهر، زنی که چشم‌هایش از گریه کم‌سو شد،

اما دلش روشن‌تر از خورشید باقی ماند؛

و پدرشان، فرامرز، که دست‌هایش پینه بسته بود،

اما آغوشش همیشه خانه‌ی امن ایمان و پایداری بود.

و اینچنین بود که نام برازنده، برازنده‌ی پرچم ایلام شد؛

نه تنها به‌واسطه‌ی خون ریخته‌شان،

بلکه به‌واسطه‌ی رشادت‌شان، ایمان‌شان، و سکوتی که فریاد شد.

---

آن‌ها رفتند، اما نرفتند...

امروز، هر پرچمی که در باد ایستاده،

و هر کودک ایلامی که بی‌دغدغه لبخند می‌زند،

نشانی از احمد و نعمت‌الله است؛

دو شهید، دو برادر،

دو قصه‌ی بلند، از یک فصل جاودانه...