فانوس شب های خاموش جبهه..

در دل کوه‌های ایلام، جایی که آفتاب با صدا طلوع می‌کرد و غیرت با مردم به دنیا می‌آمد،

مردی قد کشید که نامش نعمت بود،

و قلبش... از آهن نبود،

از ایمان بود؛ از ایستادگی.

حاج نعمت‌الله برازنده،

مردی که در سینه‌اش نبض جنوب می‌تپید و در نگاهش تصویر فردا بود.

وقتی جنگ به پشت دروازه‌ها رسید،

او منتظر فرمان نماند؛

خود، صدای فرمان شد؛

لباس رزم پوشید،

و دل را سپر کرد.

او سنگر بود برای رفقایش،

پناه بود برای بی‌پناه‌ها،

شب‌ها که آتش دشمن می‌بارید،

نعمت فانوس خاموشی را روشن می‌کرد،

با ذکر، با دعا،

و با لبخندی که می‌گفت: «پایان شب سیه، سفید است.»

او نه فقط رزمنده‌ای بود،

که چراغی بود در دل جبهه.

نامش آرامش می‌آورد،

و حضورش، قوت قلبی بود برای آن‌ها که خسته بودند از نبودن.

تا روزی که تقدیر، تکه‌ای از آسمان را در خاک نشاند

و نعمت، نعمت شد برای آسمان؛

بی‌صدا،

بی‌نشان،

اما ماندگارتر از هر نشانی.

اکنون، در میان خاطره‌ها،

مردم ایلام نامش را با احترام صدا می‌زنند:

«حاج نعمت‌الله؛ ستاره‌ای که زمین تحملش نکرد...»