سرزمینی که شهید بدنیا آورد...

ایلام…

نه فقط نام یک استان است،

که قصیده‌ای‌ست از غیرت،

روایتی‌ست از مردانگی،

و خاکی‌ست که با خون وضو گرفته است.

در این سرزمین،

خورشید پیش از طلوع،

سر به خاک ادب می‌ساید.

درختان، برگ‌هایشان را شمشیر می‌کنند،

و مادران… فرزندان‌شان را نه برای گهواره،

که برای میدان بزرگ می‌کنند.

از دل خاک تفتیده‌اش،

جوانانی قد کشیدند که

ترکش را لبخند می‌دانستند،

و مرگ را دری به جاودانگی.

شهیدانش،

چونان احمد و نعمت‌الله برازنده،

نه تنها افتخار یک خانواده،

که زینت پیشانی سرزمین‌اند.

در کوچه‌های شهر،

رد خون شهید هنوز تازه‌ست،

و بر دیوارها،

چشمان قاب‌شده‌ای می‌درخشد

که گویی هنوز مراقب مرزها هستند.

ایلام،

سرزمینی که غم را با وقار می‌پوشد،

و داغ را با افتخار.

هر سنگش، حکایتی‌ست

از پدری خسته، مادری چشم‌به‌راه،

و فرزندی که دیگر بازنگشت…

اما هرگز فراموش نشد.

> اینجا ایلام است؛

خاکی که با صدای انفجار، لال نشد…

آواز شد.