خلیج فارس...نه به خلیج عربی..

نام خلیج فارس؛ میراث تاریخ، نه بازی سیاست

خلیج فارس از دیرباز—چه در متون تاریخی، نقشه‌های جغرافیایی و چه در کتیبه‌های کهن—با همین نام شناخته شده.

از زمان هخامنشیان تا دوران اسلامی، جغرافیدانان بزرگی مانند بطلمیوس، استرابون، یاقوت حموی، ابن‌حوقل، و ابوریحان بیرونی همه این آبراه را «بحر فارس» یا «الخلیج الفارسی» نامیده‌اند.

در ۲۵۰۰ سال گذشته، هیچ سند جدی و رسمی تا پیش از قرن بیستم وجود ندارد که این دریا را "عربی" بنامد. حتی بسیاری از نقشه‌های غربی، تا قرن بیستم هم با نام "Persian Gulf" از آن یاد می‌کردند.

---

اما چرا امروز برخی می‌خواهند آن را تغییر دهند؟

این تلاش‌ها از دهه ۱۹۶۰ میلادی و پس از بالا گرفتن اختلافات سیاسی در خاورمیانه شروع شد.

با شکل‌گیری اتحادیه عرب، اوج‌گیری ناسیونالیسم عربی به رهبری جمال عبدالناصر، و رقابت‌های منطقه‌ای با ایران (مخصوصاً در دوره پهلوی و بعد از انقلاب اسلامی)، برخی کشورهای عربی حاشیه خلیج، تصمیم گرفتند با تغییر نام، قدرت نمادین و هویتی ایران را تضعیف کنند.

سیاستی است مبتنی بر تحریف، نه تاریخ.

---

واکنش‌های جهانی

سازمان ملل و سازمان‌های بین‌المللی مانند یونسکو، بارها تأکید کرده‌اند که تنها نام رسمی و معتبر این آبراه، "Persian Gulf" است.

در اسناد رسمی بین‌المللی و سازمان‌های جهانی، همچنان فقط این نام به رسمیت شناخته می‌شود.

در سال‌های اخیر، ایران نیز در برابر این تحریف، فعال‌تر شده و با نام‌گذاری روز ملی خلیج فارس (۱۰ اردیبهشت)، اهمیت تاریخی و فرهنگی آن را پاس داشته.

---

پس نتیجه چیست؟

نام خلیج فارس، یک میراث تاریخی است، نه یک موضوع قابل مذاکره.

تغییر نام آن، بیش از آن‌که به جغرافیا مربوط باشد، به رقابت‌های سیاسی، قوم‌گرایی و اختلافات منطقه‌ای گره خورده.

داستان حضرت سلیمان...

حضرت سلیمان، پسر داوود پیامبر، پادشاهی بود که خداوند به او قدرتی ویژه داده بود؛

نه‌تنها پادشاه انسان‌ها، بلکه حاکم بر جن و انس و حیوانات بود. حتی زبان پرندگان را می‌دانست و باد را به فرمان داشت. 

داستان اصحاب کهف...

در روزگاری دور، شهری بود که ظلم و ستم در آن جا خوش کرده بود. پادشاهی داشت سخت‌گیر، بت‌پرست، و دشمن اندیشه‌های پاک. مردم را وادار می‌کرد به سجده‌ی بت‌هایی که از سنگ و چوب ساخته بودند. اما در میان این جمع، چند جوان دل‌آگاه بودند که دلشان جای دیگری بود—باورشان، نیایششان و جانشان به سوی خدایی بود که نه دیده می‌شود، نه ساخته می‌شود: خدای یگانه.